Bazen bir şeyler yapmak istediğim oluyor, hemen en yakınımdaki yere oturuyor ve 10’a kadar sayıp derin derin nefesler alıyorum, geçiyor. Hiçbir şey yapmamak çok kolay. 

Mesela biliyor musunuz bu aralar hiç başarısız olmadım. Hiçbir yayınevinden ret almadım, hiçbir dergi makalemi reddetmedi, tez danışmanım beğenmediği yerleri sıralayıp kızmadı bana hiç. Hiç yanlış yapmadım, hiç kötü yapmadım. Keyfim çok yerinde. 

Kimileri buna ağır depresyon diyor, psikoloğum da. Bu durumunu çözmemiz lazım diyor, diyorum nasıl çözelim, diyor ki haftaya gel. Hocam çözeceksen çabuk çöz, artık seansa verecek param kalmadı, malum hiçbir şey yapmıyorum, para da kazanmıyorum. 

Aslında sorun yok, param psikolog dışında hiçbir şeye yetmemezlik etmiyor çünkü zaten olmadığı için bir şeyler almaya veya bir yerlere gitmeye yeltenmiyorum. Nitekim canım da istemiyor. Bazen bir şeyler yapacak gibi olursam 1… 2… 3… 10. Derin nefesler… Bir bakıyorum geçmiş, oturduğum yerde kalakalmışım yine. 

Böyle olmaması gerektiğini söylüyorlar. Diyorum neden, neden insanların bir şeyler yapması gerekiyor? Hiçbir şey yapmadığımda mutlu yaşayabilecek kadar, sevilecek kadar, takdir görecek kadar değerim yok mu benim? Benim, yalnızca ben olarak değerim yok mu? Benim, yalnızca ben olarak yaşamaya hakkım yok mu? Neden hep bir şeyler yapması ve bir şeyler olması gerekiyor insanın? 

Mesela boş zamanlarımda çimenlere uzanıp gökyüzüne bakıyorum. Sıkılmıyor musun diye soruyorlar. Hayır, ben henüz her şeye şaşırma kabiliyetimi kaybetmedim. Yeni doğmuş bir bebek gibiyim; her şey olduğu gibi çok güzel, çok büyülü, çok öğretici… Kediler mesela, onlara bayılıyorum. Her birinin yüzü, tüyleri, desenleri eşsiz. Her biri ayrı ayrı büyüleyici. Her gördüğüme selam veriyorum, seviyorum ve sohbet ediyorum. Sonra tanışık oluyoruz ve ziyaretime geliyorlar. Bir de salyangozlar, onlara şaşırmaktan kendimi asla alamıyorum, her seferinde sanki ilk defa görmüş gibiyim. Nasıl da muazzamlar, nasıl da mükemmeller, çok garipler, çok değişikler. Bazen bir tanesini saatlerce izlediğim oluyor. Artık evin etrafındakileri tanımaya başlıyorum, her gün yerlerini ve keyiflerini kontrol ediyorum, ara sıra sağa sola sebze yaprakları bırakıyorum. Of bir de örümcekler var, resmen güzelliklerine deli olacağım. Renkleri, şekilleri, ağlarının farklı biçimleri… Bayılıyorum.

 

Hayat çok güzel. Gerçekten güzel. Mutluyum. 

Eksiğim, kabul ediyorum. Bir şeyler yapmam gerekiyor. Sonra yapasım geliyor bir anlığına. 1… 2… 3… 10. Derin nefesler… Geçiriyorum. Korkuyorum. Vaz geçiyorum. Denemiyorum. Denemezsem, başarısız olamam.

20 Eylül 2023